dinsdag 26 september 2017

Dinsdag 26/9

Een week is weer voorbij.
En wat voor een week !!!
Een week met hoogte en diepte punten een week waarin we soms werden geleefd.
Een week waarin leven en dood samen gaan.

Als eerste de chemo. Ik ging vorige week dinsdag het ziekenhuis in met veel klachten, en door de pijn ging alles vaak langs me heen. Het ziekenhuis reageerde hier meteen op en kreeg morfine pleisters na een aantal uren was de pijn meer onder controle. Chemo zat erin, en ik ging werkelijk beter het ziekenhuis uit dan dat ik er in ging. Al snel voelde ik dat de chemo zijn werk ging doen, er werd weer gevochten tegen de kanker. 
Tuurlijk was ik vermoeid en stonden mijn zintuigen weer wijd open (geluiden,geuren worden versterkt). Maar mijn trek kwam ook weer terug, pijn werd minder.

In de afgelopen week zijn we bezig geweest met het bestellen van herrineringsdozen die we maken samen met de kinderen.
Daarin ben ik voor ze aan het nadenken wat ik ze graag wil meegeven, bv manchet knopen voor hun trouwdag met hun initialen erin. Foto albums van hun eerste jaren. Baby kleertjes. Verzilverde rammelaar met eendje voor mijn eerste klein kinderen. Je kan het zo gek niet bedenken maar van alles schiet er door mijn hoofd heen.

Ook zijn we bezig om een cd op te gaan nemen, mijn passie is zingen. De kinderen hebben hun liedjes aan gedragen. Koen : Jezus is de goede herder.  Bram: zoals een hinde smacht.

Een vriendinnetje Melanie Scheffer (grafisch ontwerper) van mij die een kaarten actie heeft opgezet, met uitspraken van mij. Zodat we de laatste wensen van ons in vervulling kunnen laten gaan.


Wouter die een mooie oproep heeft geplaatst voor geldinzameling. En zoveel donaties al zijn binnen gekomen.

De prachtige kaarten die ik elke dag krijg van jong en oud. De maaltijden, de hulp in het gezin.
Het is ongelofelijk hoe we worden gesteund vanuit zoveel verschillende kanten.

Afgelopen vrijdag een middag met het gezin naar avifauna geweest.



Zaterdag een nachtje geslapen in een vd valk hotel in friesland, stiekem chippies eten in een groot bed terwijl de kids stonden te dansen op het programma dance dance dance. Gouden momenten.
In de ochtend met veel schuim in een bubbelbad zitten :) En tussen het schuim praat je met je oudste zoon waarom hij zo boos is op God.

Zondag werden we in Friesland opgewacht door Tom en Liesbeth, een opdrachtgever van Wouter en zijn vrouw. Waar we de hele dag in de watten werden gelegd op hun prachtige jacht. Ontzettend mooi weer hebben gehad, een stukje hemel op aarde.  Er was ruimte voor een lach en een traan. Kinderen genoten en wij ook!




















Gisteren zijn we naar een studio geweest met de kids waar we een beeld hebben laten maken van onze handen. Een met ons vieren en 2 losse 1 met Bram en 1 met Koen. Zo confronterend, De handen van de kids liggend in mijn handen. Ik wil en kan ze nog niet loslaten.






En vandaag naar Duitsland geweest voor een second opinion. Daar kregen we te horen dat het traject wat we nu zijn ingeslagen met de chemo's het beste traject is, zij kunnen ook niets anders aanbieden. 
Wel adviezen nog gekregen aan vitamines, dieet adviezen. Dat gaan we dan ook met beiden handen aanpakken. 

Geruststelling is er dat we het goed doen. Daarnaast is er ook even de traan in de auto dat er geen wonderpilletje bestaat.
Maar het is goed, chemo voelt nu goed. En hopelijk laat dit ook snel een goed resultaat zien in mijn bloed. En krijgen we zo wat extra tijd.
En die tijd moeten we ook pakken, elke arts die we nu hebben gesproken zegt dat ook. Pak nu die tijd doe wat je wil doen. Je kan maar beter het hebben gedaan dat dat je rust geeft...

Dit is in vogelvlucht wat er nu zoal in een week is gebeurd. Deze week voelde aan als 7 jaren. 
We voelen ons nog steeds gedragen en zijn daar erg dankbaar voor. Maar ook zijn de momenten dat het even heel oneerlijk voelt..... Die ruimte mag en moet er ook zijn.

Vandaag een prachtig mailtje gehad van de juf van Koen, hoe er zo open en mooi wordt gepraat met de klas over mijn ziek zijn. Maar ook over leven en dood. Dat de kinderen er voor elkaar zijn. Dat ze om Koen heen staan. God is zo groot, zo dankbaar dat mijn kleine mannetje van 5 dat nu al mag ervaren, en dit ook kan doorgeven aan zijn klasgenootjes. Bedankt juf Arianne voor de ruimte die je de klas daarin geeft.

dinsdag 19 september 2017

Chemo dag!

Dinsdag 19 september

Vandaag was het dan zover ik mocht mij melden om 8:45 uur bij de dokter voor gesprek en daarna naar de chemo.
Maandag kwam het telefoontje van mijn oncoloog dat mijn leverwaardes verdrievoudigd waren, gestegen! Helaas niet gedaald. De klap was erg groot. Maar was dankbaar te horen dat ook al waren mijn waarden nog slechter dat ik wel mocht gaan startten met de chemo.

Diezelfde ochtend was ook onze huisarts langs gekomen om te praten hoe de komende tijd er eventueel uit zou kunnen zien, en hoe ze mij daarin kon begeleiden. Was heel fijn, maar ook zo confronterend.

Wouter haalde die middag de kids uit school, en ik had zo'n opgejaagd gevoel. Dat kwam denk ik  mede door de slechte uitslag. We hebben de auto gepakt en zijn naar "houtsnip" gereden een dagactiviteitencentrum waarin er met verschillende soorten hout prachtige producten worden gemaakt. En ook in opdracht. Nu hebben we samen met de jongens een ontwerp gemaakt voor onze herrineringsdoos. Ik was blij en dankbaar en opgelucht dat we iets hadden gevonden, en dat de kids zo enthousiast waren. Daarna naar de action, want de kids willen graag een foto van mij op hun kamer. Je loopt op wolkjes door een action heen, en er gaat vaak door mijn hoofd heen "mensen jullie moesten eens weten". Of dat ik mensen wil beet pakken als ze chagrijnig zijn en wil zeggen "geniet, elke dag is een geschenk"!.
Maar na de action moest er natuurlijk nog even een heerlijk ijsje worden gehaald met kids bij de Mac, hoppa knop om en geniet. En dat doe ik dan volop ;)
Na de Mac ben ik naar de Samma gegaan, en daar heb ik de eerste bijbels voor Bram en Koen gekocht. Ik ging wederom stuk, maar zo blij dat ik het kan doen.
Zo gaan mijn dagen vaak voorbij, in dankbaarheid, en in verdriet, of met een lach. Als Koen aan mij vraagt "mam wil jij sinterklaas de groeten doen in de hemel ?"

Deze ochtend om 11:00 uur dan aan het infuus. Ik werd omgeven door lieve dokters, verpleegsters, secretaresses,maatschappelijk werk vanuit het ziekenhuis. Ze hebben mij vandaag in de watten gelegd, iedereen is zo begaan met ons. Gaat ook gepaard met een lach en een traan. Dit is als een warme deken. God geeft mij zo die eendjes, mijn engeltjes.

De chemo heb ik goed kunnen verdragen (tot nu toe). En met de gegeven morfine pleisters werd de pijn gelukkig minder, want die was in de ochtend ondragelijk geworden. Nu voel ik mij zelfs beter dan toen ik vanochtend het ziekenhuis binnen kwam.De komende dagen zullen laten zien hoe ik mij blijf voelen en of het aanslaat. Volgende week woensdag zal mijn tweede kuur zijn, daarna een weekje rust.

Vanmiddag heerlijk achter de rolstoel buiten gelopen, genoten van de zonnestralen op mijn gezicht !!!

Liefs Esther
Het is weer gestart.

Troonrede gekeken in het ziekenhuis.

Een mooie houten engel die ik heb gekocht bij Samma


zaterdag 16 september 2017

Nieuwe dag

Zondag 5:57 uur, ik ben nu een uurtje wakker. En in dat uurtje lig ik dan te malen in mijn bed.
Hoe moet ik rekening houden met zoveel verschillende scenario's ?
- Het zou kunnen dat ik er over 3 maanden niet ben, hoe begin ik met boodschappen opnemen voor mijn kinderen mijn man mijn familie mijn vrienden ?
- Even voelen in mijn buik ... is de pijn hetzelfde als gisteren ? Is het erger ? Of is er een wonder gebeurd ?
- Het zou kunnen dat ik misschien nog wat tijd krijg als de chemo aanslaat aankomende dinsdag... maar hoeveel tijd ? En wat zal de kwaliteit van leven zijn ?
- tijd tekort....

Afgelopen donderdag heb ik samen met mijn zusje een bezoek gebracht aan het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis, in de hoop dat ik daar in aanmerking kwam voor een studie levensverlengend.
10 uur 's ochtends vertrokken van huis, (en in gedachten ook bij Wouter Junus en Simon die een ritje maakte naar Duitsland om daar mijn gegevens af te gegeven aan de Helios kliniek voor een second opinion), we zouden om 12 uur een afspraak hebben met dokter Kok maar dat werd uiteindelijk 13:30 uur. Maar Dokter Kok had netjes voor ons de tijd genomen om alles uit te leggen wat eventueel mogelijk zou zijn.
Nu vertelde ze mij dat mijn LDH waarde zo hoog zijn (leverwaarde) dat ik niet in aanmerking kom voor een studie, zou maar een 1% kans van slagen hebben. Mijn lever is nu te slecht.
Om mijn LDH waarde omlaag te kunnen krijgen zou ik kunnen starten met chemo. Er kunnen 2 verschillende soorten chemo's gegeven worden en die keuze moet gemaakt worden aankomende maandag adhv mijn bloedwaardes.
De ene chemo betreft een chemo geheel aan het infuus, die wordt gegeven op de eerste en de achtste dag daarna een week rust. Bijwerkingen, haarverlies en vermoeidheid. Deze wordt gegeven als mijn leverwaarde er nog niet beter op zijn geworden.
Optie 2 : 1x infuus chemo en daarna chemotabletten slikken een aantal weken lang. Geen haarverlies, wel zenuwpijn, en vermoeidheid.
De dokter vertelde mij dat als ik zou beginnen aan de chemo ik al snel verandering zal gaan merken aan mijn lichaam wanneer het aanslaat. De pijn zal minder worden en de vermoeidheid ook. Dit omdat de groei geremd gaat worden van de kanker.
Als de chemo aanslaat en uiteindelijk na 2 keer een chemo traject te hebben doorlopen zou ik in aanmerking komen voor immunotherapie in Amsterdam, een therapie wat mijn immuunsysteem gaat leren vechten tegen de kanker. Het is een studie wat nog maar 4 jaar wordt toegepast op vrouwen met mijn type borstkanker, en het is een 25% kans van slagen. Het is niet genezend maar levensverlengend.....
Nu hebben wij precies 1 dag  te tijd gehad om hierover na te kunnen denken, want de dag erna moesten wij doorgeven of wij dit wilde doen.

We hebben besloten om het te doen. Maandag wordt er bloed geprikt met spoed. En maandag horen we voor welke chemo ik in aanmerking kom. En ik bid van harte dat het de optie is met tabletten.
Dinsdag lig ik hoe dan ook aan het infuus. En zal ik binnen een week aan mijn lichaam gaan merken of het aanslaat ja of te nee.

We bidden nog elke dag om een wonder, en we weten dat Hij het kan. Maar daarnaast zijn we ons ook zo bewust van de kwetsbaarheid/gebrokenheid van het leven, het leven wat voor mij nu ineens zo snel kan gaan eindigen. Ik kijk er naar uit om naar de Hemel te gaan, vind daarin ook rust, ik zal de gouden straten aanvegen voor de mensen die na mij komen, en zal mijn Oma in de armen vliegen en mijn kleine neefje Tim verzorgen. Maar terwijl ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen ! Want ik wil nog zo graag leven. Bij mijn gezinnetje zijn. Genieten van de tijd hier op aarde. Ik denk dat als God nu dat wonder bij mij doet dat ik zoveel zieltjes voor Hem kan winnen :) Maar Zijn wil geschiedde. En ben ik dankbaar voor mijn leven die ik heb geleefd,  ontelbaar veel zegeningen. En ben ik dankbaar voor de korte tijd waarin ik nog afscheid kan nemen.
Vaak denk ik aan het liedje van Kinga Bann, in goede handen. Ik weet dat mijn kindjes en Wouter in goede handen zullen zijn. Maar o wat ben ik verdrietig want ik wil ze zo graag opvangen, hun moeder hun vrouw.

Afgelopen week zijn we overspoeld met bloemen, kaarten, telefoontjes, knuffels aan de deur.
Maar op een gegeven moment hebben we een briefje op de deur moeten plakken "geen onaangekondigd bezoek". Dit is niet dat we de lieve steunbetuigingen niet waarderen. Maar dit voor bescherming voor ons gezin.
Bram en Koen willen we de rust ook geven in huis, dat we hen ook de ruimte geven voor boosheid/verdriet. Maar ook dat het gewone leven voor hun doorgaat, het naar school gaan en thuis komen en hun verhaal kwijt kunnen en lekker in de rust kunnen spelen in huis. 
Daarom wil ik jullie vragen om eerst van te voren te vragen of het uitkomt dat jullie langs komen, ook al wil je alleen wat afgeven.
Ook wanneer ik de kids naar school breng zou ik het fijn vinden om een aaitje over mijn arm te krijgen maar geen lange gesprekken, ik wil graag mijn focus leggen op de kinderen naar school brengen. En nu zijn die momenten zo kostbaar voor mij/ons.
Het spijt mij heel erg als ik mensen hier in kwets en dat is echt niet mijn bedoeling. 

Lieve mensen bedankt voor jullie medeleven, neem ons alsjeblieft nog dagelijks mee in jullie gebed.
Hij is onze grote verlosser, Hij draagt ons dag aan dag.

Liefs Esther

maandag 11 september 2017

De donkerste dag van ons leven

Beste allemaal,
Hier Wouter:
Het is vandaag 11 september 2017, de donkerste dag uit ons leven.
Vandaag zijn we naar het ziekenhuis gegaan voor een PET-scan en een CT-scan (zie blog van woensdag 6-9 en zaterdag 9-9).

Vooraf moest Esther contrastvloeistof drinken waarna ze aan een infuus ook radioactieve vloeistof toegediend kreeg. Hierna volgde een uur van muisstil liggen, bij beweging kan de vloeistof zich verspreiden naar de bewegende ledematen, in plaats van geleidelijk verspreiden door het gehele lichaam. Na de PET-scan werd Esther vervolgens verrast met de mededeling dat de arts ook nog een CT-scan had aangevraagd. Dus weer vloeistof toegediend en vervolgens linearecta de volgende scan in.

Nadat de scans waren voltooid zijn we er "even tussenuit" gegaan naar de Kwantum voor een lampje voor Bram's kamer en hebben we een half uurtje in de kringloopwinkel rond gesnuffeld. Hierna was het tijd om terug te gaan naar het ziekenhuis waar we om 16:00u een afspraak hadden met onze oncoloog.

De arts heeft ons ontzettend goed en vriendelijk te woord gestaan, maar kwam helaas wel met een slechte boodschap. Er zijn in Esthers lever meer dan 20 tumoren/gezwellen aangetroffen, en daarnaast nog uitzaaiingen achter de linker borstspier en in de lymfeklieren in de rechterschouder/sleutelbeen.

Ondanks dat er nog geen biopsie is uitgevoerd zien de tumoren er uit als zijnde het gevolg van de borstkanker. Het is pas na de laatste chemo gaan groeien en woekeren, tot die tijd zijn de bloedwaarden steeds goed geweest. Eind augustus is de eerste afwijkende waarde waargenomen. En ondanks de 3 kuren die we niet hebben genomen hadden deze waarschijnlijk geen beter resultaat gehad voor deze ziekte. Dit is zo'n extreme agressieve variant, dit was niet te stoppen.

Er is geen behandeling meer mogelijk. Alle scenario's die we al gegoogled hadden hebben we besproken met de arts, maar er is helaas niets meer mogelijk. Wel gaan we nog in overleg met het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis waar Esther misschien nog in aanmerking komt voor een studietraject waarmee ze mogelijk wat extra tijd krijgt. De vraag is wat dan de kwaliteit van leven is, en of je niet zieker bent van de behandelingen dan zonder het leven te proberen te verlengen.

Worst case scenario heeft ze nog 3 maanden te leven.

We reageerden nogal koel vond de arts, maar we hadden er gek genoeg vannacht al om gehuild. Zouden we het dan aangevoeld hebben?

Na de eerste tranen en een knuffel van de arts zijn we onze kinderen gaan ophalen die deze middag uit school bij vriendjes waren gaan spelen. We hebben ze meegenomen naar huis waar inmiddels Esthers ouders en zus aankwamen met het avondeten dat ze voor ons gemaakt hadden. En toen moesten we het hen vertellen. En ons kids...
Wat hebben we ontzettend hard en hartverscheurend gehuild met elkaar. Dit wil je je kinderen niet vertellen, het is niet eerlijk. Jonge mannen, 5 en 10 jaar, beiden begrijpen heel goed wat dit betekent. Zo groot en wijs, maar soms ook heerlijk kind:
Koen die vraagt of we nu op zoek gaan naar een nieuwe moeder, maar tegelijk niet wil dat zijn moeder naar de hemel gaat. En Bram die geen stiefmoeder wil, want dat zijn in films altijd van die loeders.
Ik wil zo graag zo goed voor ze zorgen, als papa. Ik ben bang voor de toekomst, maar voor hen zal ik door het vuur gaan.

Mijn ouders en zusjes zijn in de avond nog gekomen. En ook hier de nodige tranen gelaten. Ondertussen verschillende mensen gebeld die we persoonlijk wilden spreken. En de kinderen naar bed gebracht. Waarbij Koen me vertelt dat hij het niet leuk vind dat mama dood gaat, maar dat ik de liefste papa ben van de hele wereld. En Bram vraagt aan Esther of hij een joggingbroek aan mag naar de begrafenis.

Hoe ziet ons toekomst er uit?
Woensdag worden we gebeld over het traject in Amsterdam. Daarna zal daarover meer duidelijkheid volgen.
De ziekte leid er uiteindelijk toe dat de leverfunctie achteruit zal gaan, hierdoor zal Esther moe en suf worden. Doordat het lichaam de afvalstoffen niet meer kwijt kan, dit is immers de leverfunctie. Vervolgens zal ze in coma raken en uiteindelijk overlijden. Het lichaam vergiftigd zichzelf.

Ze gaat uiteindelijk naar een betere plek, maar wij blijven achter. Het vooruitzicht knijpt m'n keel dicht, doet de tranen in m'n ogen branden. Al kan ik nu even niet meer huilen, de tranen zijn op, en het besef is er nog steeds niet helemaal.

Wat gaan wij doen?
We gaan genieten, zo lang het nog kan.
We gaan herinneringsdozen maken van Esther voor de kinderen.
We gaan nadenken over een waardig einde.

Ik wil iedereen bedanken die zo dicht om ons heen staan en helpen waar het kan. We blijven op jullie rekenen de komende tijd.
Wouter




vrijdag 8 september 2017

nachtmomenten

Het is nu 4:30 uur in de nacht en vanaf 2:00 uur werd ik wakker van de pijn. En wanneer ik wakker word begint het malen.

Overdag heb ik een hoop afleiding en zoek ik nu ook de nodige afleiding.
Mijn vriend en vijand "dexa" ( medicijn tegen de pijn ) slik ik weer vanaf donderdag en geeft mij overdag nieuwe energie en de pijn neemt af. Het stomme alleen is, dat ik weet dat ik eigenlijk de energie niet heb. Er zijn dan ook momenten dat ik domweg niet meer even kan opstaan, omdat mijn benen niet mee willen meewerken, te moe zijn.
De nachten zijn moeilijk, het in slaap vallen gaat goed maar het blijven slapen is een crime. Ik wordt vaak wakker van de pijn. Pijn in mijn buik, pijn nog in mijn operatie wond. En door pijn ga je denken... En ik heb het knopje van uitzetten daar nog niet van gevonden ;)

Ik ben allemaal leuke dingen gaan doen afgelopen donderdag en vrijdag, dingen waar ik blij van wordt! Dat hielp mij om ook weer opnieuw de vechters mentaliteit weer terug te krijgen. Ik was woensdag erg down na de uitslag, en was ik in gedachten al aan het nadenken over "afscheid nemen".
En ik niet alleen, wij als gezin mijn familie en vrienden, waren angstig "hoe nu verder"?

Maar de hoop is terug gekomen. We geven de moed niet op.

Zoveel vriendinnen om mij heen zeiden dat er een bidstond moest komen.
En zo heb ik er een uitnodiging van gemaakt om aankomende zondag met een aantal mensen in mijn kerk een bidstond te houden, met ziekenzalving en avondmaal. Ik kijk hier ontzettend naar uit.
Ik geloof in een God van wonderen, Hij kan een wonder bij mij laten gebeuren. Daarnaast besef ik mij ook al te goed dat ik in een gebroken wereld leef en dat ik geen uitzondering ben.
En dat God geen sinterklaas is. Maar God zal onze gebeden horen en zal hier zorgvuldig mee om gaan.

Maar mag ik aan jullie vragen als je niet bij de bidstond bent, om dan voor mij voor ons gezin te bidden?  Het gebed zal plaats vinden tussen 12:15-13:15 uur.

Ik wil jullie allemaal bedanken voor alle lieve appjes, telefoontjes, kaartjes, bloementjes, maaltijden, zorgen voor de kids, zorgen voor mijn huishouden,werkjes van kinderen uit Koen zijn klas, klasgenootjes van Bram die langs komen met de meest prachtige brieven (zie hieronder).
En ook zo mooi om te horen hoe God spreekt in beelden en dromen door mensen en kinderen heen.
Jullie zijn mijn eendjes, ik kan dit weer met jullie aan. Mijn wapenuitrusting trek ik aan, en geniet ik weer van elke dag, als een geschenk.

Zo trots ben ik op de jongens. Bram en Koen nemen heerlijk die vrolijkheid en rechterslust over, we praten nog niet over beter worden. Maar wel dat we weer gaan vechten. Bram die elke avond een briefje op mijn hoofdkussen legt, praten gaat soms lastig en het uitten in schrijven gaat beter. Koen die spontaan bid en in mij kruipt met zijn duimpje in zijn mond. Wouter die ook zijn wapenuitrusting weer oppakt, en wanneer hij het niet kan zijn vrienden hem helpen om zo met armen gestrekt naar de Heer te blijven volharden (mooi beeld Junus en Dennis).

Liefs Esther

Begin April 2017 begon mijn eerste chemo met een ontmoeting met de eend op de parkeerplaats. Wat ik zie als een knipoog van God, dat ik niet in mijn eendje ben, en nog steeds niet!!!

Afgelopen dinsdag avond vierde Wout en ik ons 16-jarig huwelijk. We telden onze zegeningen. Dankbaar voor elkaar. Toen nog niet wetende wat ons die dag erna boven ons hoofd hing.

Briefje van Bram , de woorden die  hij schrijft zeggen genoeg, en een moeder hart die huilt.


Briefje van Dies, klasgenootje van Bram. Wat spreekt God toch mooi door kinderen heen.
En ik wil graag afsluiten met deze prachtige tekst.


woensdag 6 september 2017

Grote klap

Lieve allemaal,

Vandaag ben ik langs geweest op de eerste hulp, dit nadat ik na mijn operatie veel last had van mijn buik.
Eerst werd er gedacht op een maagslijmvliesontsteking. Maar de medicijnen hielpen niet. En ik kreeg steeds meer pijn in mijn buik.
Bloedonderzoek in het ziekenhuis liet zien dat ik ontstekingswaarde had, en de arts dacht aan galstenen of een galblaasontsteking. Ik mocht voor een echo.
Na de echo werd ik weer terug gebracht naar de eerste hulp en na een kwartiertje werd mijn gordijntje van mijn kamer opengedaan en daar stond mijn oncoloog .Dit kan niet, ging er door mijn hoofd. Zij gaat mij niet vertellen dat ik galstenen heb.
Maar toch kan het blijkbaar, want er is kanker gevonden in mijn lever.
Ik ging net aan het idee wennen dat ik schoon was...... wat zo onwerkelijk aanvoelde.
Dokter vd Deure (oncoloog) zat naast me legde lief haar arm om mij heen, ik besefte mij het is menens.
Ik kon niet huilen, ik kon alleen maar zeggen "hoe moet ik hier nu op reageren ?". Ik heb dit al een keer eerder meegemaakt, en het zou zich niet kunnen openbaren in mijn organen, maar eerst in mijn borst. Waarop de dokter ook zei: ik begrijp er ook niets van. We staan voor een raadsel.

Aankomende maandag hebben we een pet scan, of er nog verdere uitzaaiingen zijn.
Daarna zal het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis het gaan overnemen, zij hebben studies om mij dan beter te kunnen helpen. Levensverlengend hadden ze het over ......

We zijn als gezin teneergeslagen. Wouter die regelmatig een traantje weg pinkt, en geloof me, ik heb hem nog maar een paar keer zien huilen.

De kinderen die het niet begrijpen, mama je was toch beter ?
Koen die baalt dat er nu geen hondje komt, want die zou toch komen als mama weer beter was!
Bram die het niet begrijpt, en stil is.

Mag ik jullie allemaal oproepen om zo hard als je kan voor mij te bidden.
We hebben een God van wonderen, en ik heb een heel groot wonder nodig. Om te genezen.

Liefs Esther en gezin.